Ik heb de behoefte een kritische noot te kraken omdat er zoveel namaak is en wijn, met name in de lage prijsklasse, dreigt te verworden tot een industrieel product. Ook bij wijn bestaat er een variant die vergelijkbaar is met de plofkip maar daar heeft niemand het over, althans niet in Nederland of België. Wel in Frankrijk en wel door Isabelle Legeron, de eerste vrouwelijke Master of Wine in Frankrijk dus en die meteen maar de handdoek in de ring gooit : er wordt teveel gekonkeld en gemanipuleerd met een van oorsprong goddelijk vocht dat dreigt te verworden tot een equivalent van de genoemde plofkip.

Als u meer over dit boek wilt weten klikt u hier. De rij van toegestane bestanddelen in deze plofwijn neemt grote proporties aan. De meeste zijn niet 'wijn-/druifeigen'. Klik hier en huiver: http://willamette.wineauthorities.com/pdfs/WineAdditives.pdf

Wat te denken van de alvleesklier van het rund? Is dat om het Ph-gehalte op te vijzelen? Kennelijk wel. Een industrieel product moet snel en goedkoop worden gemaakt dus voegt men ammonium-fosfaat toe om het gistingsproces een boost te geven. Ja u leest het echt goed: de kans is groot dat u bij goedkope wijn bijproducten van het rund zult aantreffen. En juist daar gaat de klacht van Isabelle Legeron over: als het erin zit moet het op het etiket staan. En dat het doet het niet want het product wijn staat op een voetstuk en daar mag het kennelijk niet vanaf vallen.

Heb kort geleden een treffend humoristisch artikel op internet gevonden. Ga naar www.chapeaumagazine.com/culinair/wijnen/hoe-drie-flessen-bordeaux-voor-een-tientje-prille-liefdes-naar-de-knoppen-helpt/

Als inkoper en oprichter van In Vino Sanitas wil ik me alleen richten op wijnen waarvan de herkomst te achterhalen is; waar een maker/maakster achter zit, een persoon, een gepassioneerde wijnboer, een natuurliefhebber met respect voor mens en dier. Een boer bij wie het niet gaat om de grootst mogelijke opbrengst per hectare inclusief chemische bemesting in combinatie met monocultuur, maar iemand die niet met minder genoegen neemt en een gezonde druif weet voort te brengen. Wijn maken is echt niet moeilijk. De druivelaar is een woekerplant en overleeft het echt wel. Je hoeft hem alleen maar te cultiveren.

Een gezonde druif heeft een natuurlijk ontstane gistcel op het wasachtige velletje. Breek het velletje en de gistcel komt in contact met het vocht en hup.....wijn in de dop. Nou, dit soort wijnen, daar kun je liefde voor opbrengen dacht ik. Maar dat gaat voor de producenten van massawijnen te langzaam en dus zetten zij een chemische gemaakte gist in, gefabriceerd in het laboratorium en waarvan de smaak al is ingebouwd. Dus gist met bv rieslingeigenschappen. Het aantal variaties is legio. Men kan dus gewoon de smaak al uitkiezen en dat zal wel nodig zijn want een opgefokte druif heeft kraak nog smaak.

En of dit alles nog niet genoeg is: wat dacht u van Autoroutewijnen of RN-wijnen, druiven die langs de snelweg of de Route Nationaal groeien. Die worden echt niet gewassen na de oogst. In Nederland zou dit giftig/chemisch afval zijn. Voorbeeld: gras dat in de bermen langs snelwegen wordt gemaaid gaat niet naar het vee. Dat ligt bijvoorbeeld bij afrit Kerkdriel in Brabant: hoge stapels gedroogd bermgras langs de Kerkdrielse kant. Overigens, de betere druiven groeien niet langs de weg maar tegen de heuvels. De Bourgogne is daar een mooi voorbeeld van onder andere.